Και όμως, παρά τη λατρεία που της έχουμε, η ιταλική κουζίνα έχει τέτοιο πλούτο που υπάρχουν ακόμα πιάτα που είναι άγνωστα (ή σχεδόν άγνωστα). Και μια φορά να τα δοκιμάσεις σου κλέβουν την καρδιά…
1. Καπονάτα (caponata)
Μπορεί να μην είναι ιταλική αποκλειστικότητα -και εμείς έχουμε αρκετές παρόμοιες σάλτσες- αλλά η σισιλιάνικη εκδοχή κερδίζει τον ανταγωνισμό. Μια σάλτσα με ψιλοκομμένα λαχανικά, ντομάτα, κρεμμύδι, σέλερι, κάπαρη και ελιές. Υπάρχουν δεκάδες παραλλαγές αλλά οι περισσότερες χρησιμοποιούν μελιτζάνες, κόκκινες πιπεριές, κουκουνάρι, αμύγδαλα, σταφίδες, ζάχαρη, ξύδι και βέβαια, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και φρέσκο βασιλικό.
Για να δείτε τη συνταγή πατήστε ΕΔΩ.
2. Ολόκληρο γουρουνάκι γάλακτος στη σούβλα (porceddu)
Ένα λαϊκό πιάτο που συναντά κανείς σε όλες τις γιορτές της Σαρδηνίας. «Porceddu» σημαίνει κατά λέξη γουρουνάκι, λιγότερο, δηλαδή, από οκτώ κιλά. Αυτός είναι και ο λόγος που το κρέας είναι τόσο τρυφερό και όσο ψήνεται στη σούβλα ροδοκοκκινίζει η πέτσα και γίνεται έξτρα λιχουδιά. Η προετοιμασία απαιτεί τελετουργία που εξασφαλίζει σωστό ψήσιμο μέσα και έξω.
3. Τηγανητές αγκινάρες (carciofi alla giudia)
Οι αγκινάρες είναι μεγάλη παράδοση στην ιταλική κουζίνα και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πιάτο της σπουδαίας εβραϊκής κουζίνας της Ρώμης από όπου και το όνομα. Το κριτήριο γι’ αυτό το πιάτο είναι ένα και μοναδικό: καλές αγκινάρες. Που σημαίνει μικρές για να είναι τρυφερές. Η διαδικασία είναι απλή: καθαρίζονται από τα εξωτερικά χοντρά φύλλα και τηγανίζονται δύο φορές σε διαφορετικές θερμοκρασίες για να πετύχει κανείς τραγανή υφή. Σερβίρονται σαν μεζές και έτσι όπως τοποθετούνται στο πιάτο μοιάζουν με ανθισμένα λουλούδια.
Για να δείτε μια παραλλαγή της συνταγής πατήστε ΕΔΩ.
4. Πολέντα (polenta)
Ένα πιάτο της αγροτικής ιταλικής κουζίνας με αφροδισιακές ιδιότητες, όπως πίστευαν. Το πλεονέκτημα η ουδέτερη γεύση της πολέντας που της επιτρέπει να απορροφά τη σάλτσα. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά σιμιγδάλι καλαμποκιού βρασμένο σε νερό ή/και γάλα ή/και ζωμό κρέατος ή λαχανικών, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν χυλός, κρέμα, πουρές ή όταν κρυώσει και πήξει, τηγανητός ή ψητός, κομμένος σε τετράγωνα κομμάτια. Και επειδή δεν έχει γλουτένη αντικαθιστά ωραιότατα και το ψωμί.
Για να δείτε τη συνταγή πατήστε ΕΔΩ.
5. Μπροντέτο (brodetto)
Μια νόστιμη ψαρόσουπα που ήρθε και στα πάτρια εδάφη από όπου το μπουρδέτο που φτιάχνουν σε όλα τα Επτάνησα. Κατά λέξη σημαίνει ζωμός και αυτός ο ζωμός του ψαριού είναι που κάνει όλη τη διαφορά. Διάφορα είδη ψαριών, σαλάχι, κέφαλοι, γλώσσες, κοκκινόψαρα, γαρίδες, που βράζουν με ντομάτες, μαϊντανό, πεπερόνι και σκόρδο. Λίγο πριν το τέλος, ρίχνουν φιδέ ή/και κομμάτια καψαλισμένου ψωμιού για να ρουφήξει όλο το ζουμί σε μια σούπα βάλσαμο. Χαρακτηριστικό πιάτο της Αδριατικής ακτής και της παραθαλάσσιας περιοχής του Βάστο, απέναντι από την Ρώμη.
Credits: https://www.cucchiaio.it
6. Μπακαλιάρος αλά βισεντίνα (baccalà alla Vicentina)
Ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο με παστό μπακαλιάρο που ψήνεται μέσα σε γάλα, γεγονός που του δίνει και αυτή τη σχεδόν γλυκιά γεύση. Η συνταγή προστατεύεται από την Αδελφότητα του Μπακαλιάρου αλά Βισεντίνα. Ο μπακαλιάρος ξαλμυρίζεται και στη συνέχεια πασπαλίζεται με παρμεζάνα, αλεύρι, μαϊντανό και μαγειρεύεται σε ελαιόλαδο, γάλα και αντζούγιες, από όπου η μίξη των γεύσεων.
7. Boδινή ουρά με ντομάτα (coda alla vaccinara)
Τυπικό πιάτο της κουζίνας της Ρώμης και για την ακρίβεια, εφεύρεση των χασάπηδων. Συνήθως, το έφτιαχναν με τα απομεινάρια του κρέατος, που δεν ήθελε ο πελάτης -ανάμεσα τους τα κόκαλα και η ουρά, από όπου όλη η νοστιμιά, αφού αυτά βγάζουν τη ζελατίνη, που δίνει μια πλούσια σάλτσα μεγαλείο. Κατά τα λοιπά, δεν διαφέρει από το κοκκινιστό. Το κρέας τσιγαρίζεται για μερικά λεπτά, στη συνέχεια, σβήνεται με κρασί, μπαίνει το καρότο, το σέλερι, τα μυρωδικά, η ντομάτα και ο πελτές και σιγοβράζει για ώρες. Τελικά, γίνεται τόσο τρυφερό που βγαίνει από το κόκκαλο και λιώνει στο στόμα.
8. Bιτέλο τονάτο (vitello tonnato)
Οι Ιταλοί δεν συμπαθούν τις αναμείξεις κρέατος και ψαριού αντίθετα με τους Ισπανούς, αλλά το βιτέλο τονάτο είναι η εξαίρεση. Ένα πιάτο από την περιοχή του Πιεμόντε με επιρροές από τους Γάλλους κατακτητές. Φέτες κρύου μοσχαρίσιου κρέατος που τοποθετούνται στο πιάτο και σερβίρονται με μια σάλτσα από μαγιονέζα, τόνο, αντζούγιες και κάπαρη. Φαίνεται απλή συνταγή αλλά στην πραγματικότητα, χρειάζεται τουλάχιστον δύο μέρες για να γίνει σωστά.
9. Σφολιατέλα (sfogliatella)
Oι Ναπολιτάνοι ποιητές έχουν γράψει ύμνους γι’ αυτό το αφράτο γλυκό, που παρομοιάζουν με δύο «αδελφές», αφού υπάρχουν δύο παραλλαγές του. Η ρίτσια (riccia), η σγουρομάλλα, με σφολιάτα που γεμίζεται με μια βελούδινη κρέμα σιμιγδαλιού και φρέσκιας ρικότα αρωματισμένη με φλούδα πορτοκαλιού. Η ζύμη διπλώνεται σαν κοχύλι και όταν βγαίνει από το φούρνο αποκαλύπτονται οι δεκάδες στρώσεις της. Και η φρόλα (frolla) με ζύμη κουρού που γεμίζεται επίσης με τα ίδια υλικά. Πασπαλίζονται με ζάχαρη και παρόλο που η riccia είναι το αριστούργημα, εξίσου ασυναγώνιστη είναι και η frolla. Συνοδεύουν τον εσπρέσο και οι φούρνοι της Νάπολης βγάζουν δεκάδες ταψιά κάθε μέρα αφού τρώγονται μετά μανίας.
10. Τιμπάλο (timballo)
Ο τρόπος των Ιταλών να μην πάει τίποτα χαμένο. Ένα είδος παστίτσιου όπου όλα χωρούν μέσα αρκεί να έχουν ψηθεί. Μακαρόνια, κρέας, τυριά, λαχανικά, αυγά, λουκάνικα ακόμα και θαλασσινά, με μια κρέμα μπεσαμέλ. Τρώγεται κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ιταλία και κάθε οικογένεια έχει τη δική της συνταγή που πηγαίνει από γενιά σε γενιά και εξασφαλίζει νόστιμο καθημερινό φαγητό.
Δείτε επίσης:
10 κλασικά ιταλικά πιάτα που πρέπει να δοκιμάσετε σωστά
Τρώμε (και πίνουμε) ιταλικά: η Ιταλία στο πιάτο (και το ποτήρι)
Γεμιστά ζυμαρικά: οι νόστιμες παραλλαγές και τα μυστικά τους
