Τι κοινό έχουν η καρμπονάρα, η κάτσιο ε πέπε (cacio e pepe) και η αματριτσιάνα (matriciana); Εκτός του ότι πρόκειται για ξακουστές ιταλικές μακαρονάδες, παραδοσιακά, περιέχουν και οι τρεις τους τυρί πεκορίνο ρομάνο (pecorino romano). Το σκληρό αυτό τυρί από πρόβειο γάλα, το συνανταμε σε αρκετές αποχρώσεις, από λευκό μέχρι και κιτρίνο-μπεζ σαν το άχυρο. Τα αρώματά του και η ελαφρώς πικάντικη γεύση του εξαρτώνται από τον χρόνο ωρίμανσής του που κυμαίνεται από τους πέντε μέχρι τους οχτώ μήνες.
Το 1996, το πεκορίνο ρομάνο έγινε κι επίσημα προϊόν ΠΟΠ. Έτσι, για να θεωρηθεί κάποιο τυρί, «πεκορίνο ρομάνο», απαιτείται όλη η διαδικασία παραγωγής του, από την ανατροφή των προβάτων που παράγουν το γάλα από το οποίο θα φτιαχτεί, μέχρι την ωρίμανσή του, να γίνεται στο Λάτσιο, επαρχία του Γκροσσέτο και στη Σαρδηνία.
Παρασκευάστηκε στη Σαρδηνία
Παρόλο που το όνομά του παραπέμπει στη Ρώμη, περίπου το 90% από τις γαλακτοπαραγωγικές φάρμες που το παράγουν, βρίσκονται στη Σαρδηνία.
Το πεκορίνο ρομάνο παράγεται στο νησί από το 227 π.Χ., όπου το κλίμα και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γινόταν η εκτροφή των προβάτων,ήταν σχεδόν ίδιες με εκείνες στη ρωμαϊκή εξοχή. Φημολογείται ότι κάποιος με το όνομα Leopoldo Torlonia, ήταν εκείνος που έφερε και οριστικά την παραγωγή του πεκορίνο από τη Ρώμη στη Σαρδηνία, σε έναν τόπο με αγροκτηνοτροφική παράδοση, το 1884.
Ο τότε δήμαρχος της Ρώμης, απαγόρευσε να αλατίζεται το πεκορίνο ρομάνο εντός της πόλης, κάτι που ώθησε τους Ρωμαίους να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Σαρδηνία. Έτσι, με τα χρόνια, η Σαρδηνία έγινε η πρώτη επιλογή για την παραγωγή του πεκορίνο ρομάνο.
Η τροφή των Λεγεωναρίων
Η πρώτη καταγραφή του πεκορίνο ρομάνο μας ταξιδεύει μέχρι την εποχή των Αυτοκρατόρων. Ήταν τόσο αγαπημένο έδεσμα στα συμπόσια των πατρικίων, που μέχρι και ο ποιητής Βιργίλιος και ο συγγραφέας Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος, κάνουν συχνά αναφορές σε αυτό.
Αυτό το τυρί, δεν προοριζόταν μόνο για τους πλούσιους. Μάλιστα, από το έργο του Βιργιλίου, μαθαίνουμε ότι αποτελούσε και τη βάση της διατροφής των Ρωμαίων Λεγεωναρίων στρατιωτών. Καθημερινά τους μοίραζαν 27 γραμμάρια πεκορίνο ρομάνο, μαζί με ψωμί και σούπα σιτηρών. Το επέλεγαν, γιατί κάλυπτε τις διατροφικές τους ανάγκες και γιατί λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε αλάτι, ήταν πολύ εύκολο να διατηρηθεί κάτω από δυσμενείς συνθήκες.
Δείτε επίσης:
Ρικότα, γκοργκοντζόλα και άλλα ιταλικά τυριά που αγαπάμε
Τρώμε και πίνουμε ιταλικά: Η Ιταλία στο πιάτο (και το ποτήρι)
Ρεκόρ Γκίνες για το μεγαλύτερο τυρί πεκορίνο στον κόσμο από τη Σαρδηνία
