Ο όμιλος Πανά συνεργάζεται με το Δειπνοσοφιστήριο και τον σεφ Δημήτρη Σκαρμούτσο σε μια προσπάθεια να επανασυστήσουν την κουζίνα του ’50 και ’60 με μοντέρνα προσέγγιση.
Το εστιατόριο της στοάς Σπυρομήλιου στο City Link είναι ένας χώρος όμορφα διαμορφωμένος για όλες τις ώρες και σε τοποθεσία κεντρική. Ιδανικός για να απολαύσετε έναν αχνιστό καφέ στο ξεκίνημα της μέρας με ένα καλό πρωινό. To concept με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα μαρμάρινα τραπέζια και τις ξύλινες καρέκλες «παλιάς κοπής» είναι συνταγή δοκιμασμένη και θελκτική για κάθε Έλληνα αλλά και ξένο επισκέπτη ωστόσο οι γεύσεις που προτείνονται από την κουζίνα στο μενού δεν έχουν την «οικεία» αίσθηση της αυθεντικής ελληνικής κουζίνας. Η κεντρική ιδέα είναι η παρουσίαση προτάσεων που δίνουν την αίσθηση της θαλπωρής και θυμίζουν κάτι από παλιά Αθήνα, κάποιες από τις οποίες μπορεί να είναι νόστιμες αλλά σε καμιά περίπτωση δε δίνουν γεύση Ελλάδας. Επίσης, η πληθώρα επιθετικών προσδιορισμών σε πιάτα που τελικά δεν είναι αυτό που περιγράφει το μενού είναι περιττοί, κουράζουν στην ανάγνωση και αποπροσανατολίζουν από την ουσία που δεν είναι άλλη από τα βασικά υλικά και το τι τελικά θα έρθει στο τραπέζι.
Πιο συγκεκριμένα, αναφορικά με τα όσα δοκιμάσαμε: τα «τραγανά φαλάφελ ρεβιθιού Λάρισας και παντζαριού με δυόσμο, γιαούρτι, ταχίνι, καπνιστή μελιτζανοσαλάτα και τσιπς από παντζάρι» έχει τίτλο σιδηρόδρομο, είναι πιάτο χωρίς κανένα απολύτως γευστικό νόημα, οι ρεβιθοκεφτέδες δεν ήταν τραγανοί και πρόκειται για πρόταση με απλή συνωνυμία με τα φαλάφελ τα οποία επίσης ουδεμία σχέση έχουν με την Ελλάδα γενικά. Ομοίως και τα «ψητά κεφτεδάκια ζυμωμένα με φυστίκι Αιγίνης, πετιμέζι, και σταφίδες πάνω σε πουρέ από γίγαντες, κρέμα φέτας και πούδρα από σουτζούκι που, αν και νόστιμα, δεν ήταν τα κεφτεδάκια της γιαγιάς, που πιθανόν να έτρωγαν το ΄60… Δεδομένου ότι έμοιαζαν φτιαγμένα με ένα μίγμα που θύμιζε περισσότερο κεμπάπ, θα μπορούσαν να είναι «κεμπάπ με πουρέ από γίγαντες» σε μια ωραία παρουσίαση στη λογική του μοιράσματος. Το τηγανόψωμο με τσιγαριαστά χόρτα ήταν καλοφτιαγμένο αλλά θα το δοκιμάζαμε σε ακόμα καλύτερη εκδοχή αν «έφευγε» άμεσα από το πάσο της κουζίνας για να φτάσει στο τραπέζι όσο ακόμα το τηγανόψωμο δεν είχε απορροφήσει το ζουμί από τα χόρτα ή εναλλακτικά, τα χόρτα να μην σερβίρονταν πάνω στο τηγανόψωμο. Από τα κυρίως, οι πέννες από αλεύρι φακής με μπρόκολο, ντοματίνια, πιπεριές κολοκυθάκι, παπαρουνόσπορο και pesto βασιλικού ήταν πιάτο χωρίς ένταση-κάτι που δεν περιμένεις από επιλογή που περιέχει pesto η οποία παρεμπιπτόντως, δεν έχει στοιχεία ελληνικά-, ενώ ο λεμονάτος μαύρος χοίρος, δεν έδινε την αίσθηση του «σιγομαγειρεμένου» αφού ήταν στεγνός και κρύος όπως και τα συνοδευτικά του. Συμπερασματικά, το Ilios είναι εστιατόριο που μπορεί να έχει κλείσει ένα χρόνο λειτουργίας αλλά στο κομμάτι της κουζίνας χρειάζεται ακόμα αρκετή δουλειά ώστε να αποκτήσει ξεκάθαρη γευστική ταυτότητα αλλά και να εξαλειφθούν οι τεχνικές αστοχίες.
info
Βουκουρεστίου 3, Στοά Σπυρομήλιου και Στοά Βυζαντίου. Τηλ. 210 3211 315
