Μικροκαμωμένη και με κατατομή μπαλαρίνας μέσα στα ελάχιστα κιλά της, μοιάζει με μαθητριούλα της πρώτης μέρας του σχολείου. Πίσω από τα φαινόμενα κρύβεται το πείσμα, η πυγμή μιας νέας, γυναικείας επιχειρηματικότητας. Η Χριστίνα Κάκκου είναι ο Παρλιάρος του θεσσαλονικιώτικου γλυκού.
Καλομεγαλωμένη, με τις γλώσσες και τα μπαλέτα της, θα μπορούσε να επιλέξει τον δρόμο της πολύφερνης νύφης, να βουλιάξει σε έναν βελούδινο πλανήτη με θέα τη θάλασσα, σε μια ζωή Πανόραμα. Η παιδική της ζωή μοιράστηκε σε ζαχαρένιες μνήμες από εργολάβους και κανταΐφια, αγάπησε με πάθος τα εκλέρ και το παγωτό μηχανής του Κουφού, τα τρίγωνα του Ελενίδη, τα πουράκια του Χατζηφωτίου, τη γαλλική πατισερί του Family, κι όταν δεν περίσσευαν λεφτά για γλυκό, έμπαινε στον Αγαπητό να ξεδιψάσει με ένα ποτήρι νερό.
Όταν ήταν μικρή ονειρευόταν να γίνει οπτικός, γραφίστρια ή τραγουδίστρια, αλλά μόλις τέλειωσε το σχολείο, τότε που ακόμη η ρόκα δεν είχε μπει στη σαλάτα για να γίνει το εθνικό μας λαχανικό, εκείνη σπούδασε μαγειρική στην Gordon Bleu του Παρισιού. Επιστρέφοντας, κουβάλησε μαζί της την εμπειρία μιας πρακτικής σε αστεράτα γαλλικά ξενοδοχεία και εστιατόρια, στα 20 άνοιξε δύο εστιατόρια, και μια νύχτα έβγαλε την -αλμυρή- ποδιά της και δεν την ξαναφόρεσε. Βάρβαρες ώρες, βάρβαρα τηγάνια, βάρβαρο σέρβις, η μυρωδιά της κουζίνας κολλημένη στο πάλευκο δέρμα της. «Αγάπη μου, τι ωραία που μυρίζεις… κρεμμύδια!», της έλεγε ο τότε αγαπημένος της και κείνη αναπολούσε τις ώρες που έφτιαχνε γλυκά. Όσο κι αν το γλυκό είναι πειθαρχία, η Χριστίνα δεν φοβόταν να παίξει, να πειραματιστεί μαζί του, οι ώρες κοντά του ήταν γλυκιά ξεκούραση.
Με άγνοια κινδύνου και μεγάλο ενθουσιασμό στήνει το ζαχαρένιο μαγαζί της. Η αναποφασιστικότητα τη σκότωνε και μέσα της ήξερε πως οι επιχειρήσεις απαιτούν γρήγορες και σωστές αποφάσεις. Το ήθελε με αγνά, φρέσκα υλικά, καλή τεχνική, να έχει ωραίες συσκευασίες, να μυρίζει βανίλια. Το πεζοδρόμιο έξω από το κουκλόσπιτο-μαγαζί-εργαστήρι ευωδιάζει φρέσκο βούτυρο. Σοφιστικέ αστές παραγγέλνουν την τούρτα των γενεθλίων τους, τα cupcakes των παιδικών πάρτι, οι φίλοι περνάνε να τσιμπήσουν ένα κουραμπιεδάκι, ένα τρουφάκι με χουρμά ή με τριαντάφυλλο, τη λέμον-πάι σουξέ που μόλις βγήκε από τον φούρνο, ένα σουφλεδάκι τυριού με τραγανή πραλίνα να φάνε στα όρθια ανάμεσα σε δυο κουτσομπολιά μια μους κάστανο, μια κρέμα πορτοκάλι με κομμάτια από σουφλέ σοκολάτας. Καθένας έχει τον δικό του γλυκό λόγο να περάσει από τη Sugarela ανάμεσα σε δυο δουλειές.
Τα γλυκά της δεν ανήκουν στην παραδοσιακή, γυναικεία αυτοδίδακτη παράδοση. Πίσω τους κρύβεται η πιο αυστηρή γαλλική τεχνογνωσία, την οποία η Χριστίνα εκτελεί με στρατιωτική πειθαρχία -όταν την είδα να μαγειρεύει δεν είχα δει ποτέ μου κάποιον να ψιλοκόβει με τέτοια ακρίβεια χιλιοστού ένα λαχανικό. Στο στόμα, όμως, χάνουν την ακαμψία της τεχνικής, λιώνουν βελούδινα σαν θηλυκό παραμύθι, κάθε μπουκιά και ένα γυναικείο χάδι, κάπως έτσι φαντάζεσαι τα γλυκά που θα έφτιαχνε η Χιονάτη στους 7 νάνους.
Η επιτυχία, όμως, δεν ήρθε σε μια μέρα. Το τοπίο του γλυκού δεν είναι τόσο ρόδινο όσο το μυρίζεις στο μικρό της βασίλειο. Το κράτος, οι λογαριασμοί, το κόστος των υλικών, η κοστολόγηση, η οργάνωση, η σχέση με τα παιδιά της παραγωγής, οι κρίσεις στο εργαστήριο, η ίδια η σχέση με τον πελάτη, μπορούν να τρελάνουν ή να απογοητεύσουν ανεπανόρθωτα μια λιλιπούτεια Sugarela, που σκέφτεται τα καινούρια της γλυκά πάνω στον πανικό της δουλειάς, στο δημιουργικό στρες που την κρατά σε εγρήγορση. Εκείνη θα ’θελε να περνά τη μέρα στο μαγικό της αλχημιστήριο, κλεισμένη στη φαντασία της ζάχαρης, να μην έχει να κάνει δημόσιες σχέσεις ούτε να πουλά ούτε να κάνει λογαριασμούς. Τη βλέπω να τριγυρνά, χαρούμενη σαν πεταλούδα, στο καινούριο εργαστήρι που ανοίγει αυτές τις μέρες. Ένας πλανήτης όλος δικός της, ευρύχωρος, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της. Στα μάτια της μια παιδική χαρά, σαν πιτσιρίκι που μόλις του χάρισαν όλα τα ζαχαρόσπιτα του Χανς και της Γκρέτελ. Πολλοί τη λένε Φράου Χέλγκα και, άλλοι, ξινή. Ωστόσο, η πόλη αμέσως κατάλαβε το καινούριο γλυκό τοπίο που έφερε εκείνη, μια καινούρια ζαχαροπλαστική αλλιώτικη από το παραδοσιακό, ανατολίτικο τοπίο που ως τότε είχε συνηθίσει η συμπρωτεύουσα. Παλιότερα, όταν την κατηγορούσαν, ένιωθε μεγάλη αδικία. Τώρα έχει συνηθίσει. Την τελειομανία, τις πολλές έννοιες που ενίοτε την κάνουν να δείχνει αυστηρή. Εξάλλου, αυτό που ονειρεύεται για το μέλλον είναι να περνά το χρόνο της στο εργαστήρι της δημιουργικότητας κι όλα τα υπόλοιπα να πηγαίνουν ρολόι χωρίς αυτήν, με μια ολόγλυκια κοπέλα στην εξυπηρέτηση των πελατών. Που για τον καθένα νιώθει τεράστια ευγνωμοσύνη. Και θα θελε να ’χε ταλέντο στην επικοινωνία για να την αγαπήσουν το ίδιο κι κείνοι. Η δημιουργικότητα είναι μια εσωτερική ιεροτελεστία όπου σκαρώνει γλυκά με πρώτο συστατικό την αγάπη, η πώληση την αποσυντονίζει.
Όταν την πρωτοανέφεραν τα περιοδικά ένιωσε περηφάνια, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη, δεν χωρούσε το μυαλό της ότι κάποιοι μπορούσαν να γράψουν για τη δουλειά της. Που δεν θα εγκατέλειπε ποτέ στο βωμό της οικογένειας. Όλα θα τα χώραγε μαζί, όπως έκανε και η δική της μαμά. Το ιδανικό γλυκό το ονειρεύεται από καλή σοκολάτα, με αληθινή βανίλια, ίσως και κάστανο. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκρίνει με ένα σοκολατένιο εκλέρ. Όμως, αγαπά και τα μακαρόνια με κιμά. Και ονειρεύεται καινούρια γλυκά, με φρούτα και καραμέλα. Και όταν κλείνει τα μάτια, φαντάζεται τον ιδανικό κόσμο: ένα τραπέζι με μαζεμένους όλους της τους φίλους, σε ροζ φόντο, στη μέση ένα ολόκληρο γουρουνόπουλο με το μήλο στο στόμα και στον επίλογο μια τεράστια σοκολατένια τούρτα!
Για όσους η Θεσσαλονίκη πέφτει μακριά, εξασφαλίσαμε τη συνταγή της Χριστίνας για φοβερά τρουφάκια…
info
Τις γλυκές δημιουργίες της Sugarela θα τις βρείτε στην Μητροπόλεως 102, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 308979, www.sugarela.gr
Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοπαράνης
