Λένε ότι το σωστά ψημένο κρέας θέλει λίγο χοντρό αλάτι και τίποτα παραπάνω. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Το θέμα είναι όμως άλλο, πόσοι ξέρουν να το ψήνουν σωστά; Έχουμε εμείς οι Έλληνες μάθει να τρώμε το κρέας rare και medium ή εξακολουθούμε να το θέλουμε καλοψημένο χωρίς «αίματα»; Αυτή την κουβέντα είχα πιάσει πάνω από τα λευκοστρωμένα τραπέζια του Brutus, του νέου κρεατάδικου που άρχισε να λειτουργεί πρόσφατα στο Κολωνάκι.
Άνοιξε εκεί όπου παλιότερα ήταν το Patpong και ακόμα πιο παλιά το Nikkei. Ο interior designer Στράτος Χιωτέλης έχει διακοσμήσει τη σάλα με καθρέφτες, σκαλιστά έπιπλα και βιενέζικες καρέκλες με χρυσές πλάτες, που συνδυάζονται με το λευκό, «σπασμένο» σε κάποια σημεία πλακάκι. Η ανοιχτή κουζίνα, θέλετε δεν θέλετε, θα σας τραβήξει το βλέμμα. Εκεί ο νεαρός chef de cuisine Στέφανος Ρίζος έχει αναλάβει να φέρνει εις πέρας το μενού που έχει επιμεληθεί ο Μιχάλης Νουρλόγλου. Η λογική των πιάτων είναι να μπαίνουν στη μέση και η παρέα να τα μοιράζεται – φαίνεται πως αυτή είναι η καινούρια μόδα των αθηναϊκών εστιατορίων αυτή. Πρωταγωνιστούν φυσικά οι κοπές από εκλεκτές ράτσες βοδινών, οπότε η μία σας επιλογή θα πρέπει να είναι κάποια από αυτές, ακόμα και αν ανεβάσει κατά πολύ τον προϋπολογισμό σας. Εμείς επιλέξαμε ένα Τ-bone από balck angus Αμερικής, medium-rare ψημένο.
Όσο περιμέναμε το κρέας, δοκιμάσαμε μια σαλάτα με ωμά άγρια μανιτάρια μαζί με αρκετό τριμμένο πεκορίνο με τρούφα, φουντούκια, ελάχιστη ρόκα και βινεγκρέτ με μουστάρδα Dijon. Θα αφήσω στην άκρη το γεγονός ότι ήταν πολύ λιπαρή και λίγο παραπάνω όξινη και θα κρατήσω την ωραία γεύση των ωμών μανιταριών. Ωραίο ήταν και το μοσχαρίσιο ταρτάρ με τον λεμονάτο χαρακτήρα του, που όταν του έβαλα λίγο χρένο πήρε ακόμα περισσότερη ένταση. Ζητήσαμε ακόμα το μεδούλι με τα «καμένα» onion rings που ήρθε πάνω σε κράκερ. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα καθόλου τη λογική αυτού του πιάτου, αφού το μεδούλι ήταν μόλις δύο μικρά κομμάτια πάνω σε κάθε κράκερ που δεν κατάφεραν να αποδώσουν τη γεύση του. Δεν κατάλαβα επίσης την ύπαρξη της σάλτσας ολαντέζ στη σιγομαγειρεμένη μοσχαρίσια στηθοπλευρά με τα λαζάνια. Μπορεί η χρήση αυτής της σάλτσας να είναι μια διαφορετική πρόταση του chef (προορίζεται για να συνοδεύει ψάρια, αυγά και λαχανικά, κυρίως σπαράγγια), αλλά εμένα δεν με βρήκε σύμφωνο. Αντίθετα, η πίτα με τη μοσχαρίσια ουρά, την μπεσαμέλ και το τυρί comté (γαλλικό κίτρινο σκληρό τυρί) ήταν ένα νόστιμο πληθωρικό πιάτο με ωραίες υφές που πολύ θα ήθελα να μην το είχα μοιραστεί με την υπόλοιπη παρέα. Το δε κοτόπουλο, που κάτω από την πέτσα του είχε μια πάστα από μπριός, τρούφα και μαϊντανό, ενώ ήταν τρυφερό, η μεγάλη ποσότητα από αυτή την πάστα το έκανε λίγο φλύαρο. Και για να φτάσω στο T-bone, αυτό ήρθε σωστά ψημένο, ζουμερό και συνοδευόταν από έναν βουτυράτο πουρέ πατάτας με τρούφα και μια σάλτσα béarnaise. Προτίμησα να το απολαύσω με λίγο χοντρό αλάτι και τίποτε άλλο ώστε να γευτώ όλη τη νοστιμιά του. Να σημειώσω ότι διαθέτει ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών από τον ελληνικό και ξένο αμπελώνα με έμφαση σε ετικέτες του Νέου Κόσμου.
Στα γλυκά, τόσο το «καμένο» cheesecake με μαρμελάδα από σμέουρα όσο και το παρφέ bitter σοκολάτας με αλμυρή καραμέλα ήταν πολύ νόστιμα, και έκλεισαν όμορφα τη βραδιά μας.
info
Λεβέντη 3, Αθήνα, Tηλ: 210 724 0453
Δείτε επίσης:
Στις Μικρές Κυκλάδες της Κηφισιάς για ψάρι, πήγε η Θάλεια Τσιχλάκη και περιγράφει
Αξίζει το Cerdo Negro τη διάκριση Michelin; Η Νανά Δαρειώτη απαντά
Η Κυψέλη απέκτησε στέκι για πρωινό, το Morning Sweetie
