Θα μπορούσε να είναι ένα απλό δείπνο. Σαν όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε και δοκιμάζουμε. Όμως δεν ήταν τόσο απλό. Ήταν μια ξεχωριστή και πρωτόγνωρη-για μένα- εμπειρία. Μια εμπειρία που δεν πίστευα ότι θα ζήσω όταν δέχτηκα την πρόσκληση για αυτό το ταξίδι.
Προορισμός μας ήταν η Κρήτη και πιο συγκεκριμένα η Ιεράπετρα. Σκοπός μας να γνωρίσουμε την νεαρή chef Κωνσταντίνα Βούλγαρη-Κοντεσοπούλου που είχε κερδίσει τον Μεσογειακό τελικό του διαγωνισμού Young Chef της Pellegrino και θα εκπροσωπήσει την χώρα μας στον τελικό του Μιλάνου τον Μάιο. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει για την κουζίνα της Κωνσταντίνας, αλλά δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω προσωπικά οπότε μου παρουσιαζόταν η τέλεια ευκαιρία. Αυτό όμως που δεν ήξερα ήταν ότι δεν θα δοκίμαζα τα πιάτα της στο εστιατόριο όπου δουλεύει, το Pelagos Seaside, αλλά σε μια μονή. Ναι, ακριβώς, σε ένα από τα πιο ξακουστά και ιστορικά μοναστήρια της Κρήτης, στην Μονή Τοπλού.
Το ταξίδι από την Ιεράπετρα μέχρι την μονή ήταν κάπως κουραστικό. Πολλές στροφές, κακός δρόμος, όμως με το που φτάσαμε στη Μονή και αντικρίσαμε το τοπίο τα ξεχάσαμε σχεδόν όλα. Μετά από μια σύντομη ξενάγηση στους χώρους της και στα θαυμαστά κειμήλια που σώζονται ανά τους αιώνες, ήρθε η ώρα να μεταφερθούμε στην τράπεζα όπου και θα δειπνούσαμε μαζί με τον ηγούμενο, Φιλόθεο Σπανουδάκη. Εκεί θα δοκιμάζαμε τα πιάτα που είχε μαγειρέψει η Κωνσταντίνα.
Η ατμόσφαιρα έφερνε κάτι από «μυστικό δείπνο». Τα κεριά, οι αγιογραφίες, τα μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια, η κατανυχτική ατμόσφαιρα συνέθεταν μια όμορφη και πρωτότυπη εμπειρία. Μια εμπειρία που θα «ντυνόταν» και γευστικά με τις δημιουργίες της νεαρής σεφ που είχαν χαρακτήρα και άρωμα από την Κρήτη φυσικά.
Θα μείνω για αρχή στο χαρουπόψωμο που φουρνίστηκε στον ξυλόφουρνο της Μονής, αλλά και τις δαμασκηνοελιές που μας κράτησαν «ζεστούς» για την συνέχεια. Το μπουργέτο, μια παραδοσιακή ψαρόσουπα, με σαλάχι είχε δυνατό χαρακτήρα, πλούσια γεύση και ωραία υφή. Εντυπωσιακός και ο ντολμάς από σφυρίδα. Ήταν τόσο γευστικός που πραγματικά ήθελες να ζητήσεις και δεύτερη μερίδα. Η οσπριάδα (σαλάτα από διάφορα όσπρια) που ακολούθησε, με τα πολλά μυρωδικά και χόρτα, ήταν απλή, δροσερή, ισορροπημένη, «παιχνιδιάρικη» και πολύ νόστιμη. Και έρχεσαι και σκέφτεσαι μετά από αυτό ότι δεν χρειάζεται να περιπλέκεις πολύ τα υλικά για να έχεις ένα πραγματικά νόστιμο αποτέλεσμα, μπορείς να το κάνεις και με τα απλά.
Και με την δροσερή γεύση από την οσπριάδα στο στόμα, περάσαμε στα κυρίως. Χολιούς στιφάδο με ραβιόλι βελανιδιού, γεμιστό με καραμελωμένο κρεμμύδι και παλαιωμένη γραβιέρα. Ωραία και δύσκολη ιδέα αλλά υστερούσε λίγο στην εκτέλεση. Κάπως λογικό αν βάλετε στο μυαλό σας ότι τα πιάτα ετοιμάστηκαν όχι στην εξοπλισμένη κουζίνα ενός εστιατορίου αλλά σε εκείνη του μοναστηριού. Στην συνέχεια σειρά είχε το πιάτο που έδωσε την πρώτη θέση στην Κωνσταντίνα. «Ελλήνων γεύσεις» το ονομάζει και μέσα του κλείνει όλα τα αρώματα, τις γεύσεις, τις νοστιμιές της κρητικής γης σε ένα συνδυασμό που τα υλικά δεν κρύβονται το ένα πίσω από το άλλο αλλά συνυπάρχουν αρμονικά και ισορροπημένα. Και εδώ καταλαβαίνεις την ικανότητα της Κωνσταντίνας που επιβεβαιώνει τα καλά λόγια που είχα ακούσει για εκείνη. Φαίνεται το πόσο αγαπά αυτό που κάνει και το παρουσιάζει στα πιάτα της με μαεστρία.
Την γευστική αυτή εμπειρία ήρθε να σφραγίσει με έναν γλυκό τρόπο η κρέμα μούστου με λευκή σοκολάτα, μπισκότο αμυγδάλου, χαρουπόμελο και παγωτό κανέλα. Κάθε κουταλιά και ένα μικρό μούγκρισμα. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σκέφτομαι το πόσο τυχερός είμαι που κάνω αυτή την δουλειά και το πόσο την λατρεύω.
