Την αγάπη μου για το βερμούτ ποτέ δεν την έκρυψα. Αυτή η γλυκάδα του, το πλούσιο, βοτανικό άρωμά του και η ευχάριστη γεύση του είναι, νομίζω, αρκετοί λόγοι για να το λατρέψει κανείς. Ομως το βερμούτ είναι και καλός «συμπαίκτης» στα κοκτέιλ. Για παράδειγμα, στο Negroni δίνει αρωματικό και γευστικό βάθος, στο Dry Martini, όπου η ξηρή πλευρά του ενισχυμένου αυτού οίνου χαρίζει στο εν λόγω κοκτέιλ μια στιβαρότητα, ή στο Boulevardier, όπου συνδυάζεται άψογα με ουίσκι και Campari δίνοντας ένα δυνατό αλκοολικό ποτό.
Υπάρχει επίσης και το Manhattan, που θεωρείται ένα από τα πιο κλασικά και δημοφιλή κοκτέιλ. Πρόκειται για μια σαγηνευτική σύμπραξη του rye ουίσκι με αρωματικά bitters και βερμούτ. Για το πότε πρωτοεμφανίστηκε το Manhattan υπάρχουν πολλές ιστορίες, όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα κλασικά κοκτέιλ. Μέχρι πρόσφατα το δημοφιλέστερο σενάριο για την παρθενική εμφάνισή του, που όμως αποδείχθηκε λανθασμένο, ανέφερε ότι η συνταγή δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από τον δόκτορα Iain Marshal τον Νοέμβριο του 1874 στο Manhattan Club. Αφορμή ήταν ένα εορταστικό γεύμα της Jennie Churchill, μητέρας του Winston Churchill, για την επιτυχία της κυβερνητικής καμπάνιας του Samuel Jones Tilden, ο οποίος όμως εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Αγγλία και όχι στις ΗΠΑ.
Μια πιο πιθανή εκδοχή παρουσιάζει ως πατέρα του κοκτέιλ τον Joe Walker, διευθυντή του διάσημου Crescent Street Salloon στη Νέα Ορλεάνη. Ο Walker φαίνεται ότι κάπου στο 1899 είχε πάει μια εκδρομή με σκάφος όπου τα μόνα που υπήρχαν διαθέσιμα ήταν πάγος, ιταλικό βερμούτ και ουίσκι. Αποφάσισε να τα αναμείξει και έτσι γεννήθηκε το Manhattan, που του έδωσε το συγκεκριμένο όνομα σε ανάμνηση των όμορφων στιγμών που πέρασε στην ομώνυμη περιοχή της Νέας Υόρκης με τους φίλους του. Επίσης, υπάρχει μία ακόμα εκδοχή που θέλει το ποτό να δημιουργήθηκε γύρω στο 1860 από έναν άνδρα που τον έλεγαν Black, ο οποίος είχε ένα bar στη Νέα Υόρκη, κάπου ανάμεσα στις οδούς Houston και Broadway.
Η συνταγή
Οι πρώτες καταγεγραμμένες συνταγές για το Manhattan, έκτος από τα τρία βασικά υλικά (ουίσκι, βερμούτ, bitters), περιλαμβάνουν αραβικό κόμμι (gum syrup), που ήταν γαλακτωματοποιητής, και αψέντι, που στην πορεία των χρόνων έπαψαν να χρησιμοποιούνται. Στην κλασική εκδοχή η βάση του είναι το rye ουίσκι (ουίσκι σίκαλης), αλλά και το bourbon που του δίνει ένα πιο καπνιστό και βανιλάτο χαρακτήρα, αλλά και το καναδικό ουίσκι. Σε ό,τι αφορά το βερμούτ, είναι αυτό που θα καθορίσει τον τελικό χαρακτήρα του Manhattan που θα γευτούμε.
Και γίνομαι πιο σαφής: αν βάλουμε ξηρό, θα έχουμε ένα ξηρό Manhattan, αν βάλουμε ένα γλυκό θα έχουμε ένα γλυκό, και αν τα συνδυάσουμε, σε ίση αναλογία, τότε θα έχουμε ένα Perfect Manhattan, κοινώς ένα ισορροπημένο κοκτέιλ, ακριβώς όπως συμβαίνει και με το Perfect Gin. Τα bitters συνήθως είναι πορτοκαλιού, όμως πολύ συχνά χρησιμοποιείται και Angostura.
Πώς φτιάχνεται και πώς σερβίρεται
Για να το φτιάξουμε δεν θα χρησιμοποιήσουμε, σε καμία περίπτωση, σέικερ. Βάζουμε όλα τα υλικά σε ένα mixing glass μαζί με πάγο και αναδεύουμε για λίγο. Σουρώνουμε σε ποτήρι κουπ ή τύπου martini, που έχουμε πρώτα παγώσει. Για γαρνιτούρα αν πρόκειται για ένα Dry Manhattan (ξηρό) μια φλούδα από πορτοκάλι ή λεμόνι, αν πρόκειται για Perfect ή γλυκό βάζουμε ένα κερασάκι μαρασκίνο.
Αναλογίες
60 ml rye ή bourbon ουίσκι
30 ml βερμούτ
1 dash αρωματικά bitters
Σημειώνω ότι μια πολύ διάσημη παραλλαγή του κλασικού Manhattan είναι το Rob Roy (Scotch Manhattan), που γίνεται με σκοτσέζικο ουίσκι και γλυκό βερμούτ.
Δείτε επίσης:
Manhattan: Ο βασιλιάς των cocktail
Η κόκκινη γοητεία του Bloody Mary
Παλαιωμένο negroni; Ναι! Ο Mario Βasso του Barreldier απαντά.
