Το Κεφαλάρι δεν είναι από τις πρώτες μου επιλογές για μια βραδινή έξοδο. Πέφτει λίγο μακριά από το κέντρο και πλέον δεν είναι αυτό που ήταν. Παρόλ’ αυτά υπάρχουν ακόμα μαγαζιά που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε κάνουν να πάρεις το δρόμο για τα βόρεια. Ένα από αυτά είναι και το Oozora και ο αρχοντικός του εσωτερικός κήπος.
Ο απαλός του φωτισμός, τα άνετα τραπέζια, η ατμοσφαιρική μουσική και η ωραία αισθητική του χώρου, δημιουργούν τις παραμέτρους εκείνες ώστε να μπεις σε μια ζεν κατάσταση και να ξεχάσεις τους προβληματισμούς σου. Σε αυτό βέβαια συμβάλει και η προσεγμένη κουζίνα του που “κοίταζε” πάντα προς Ασία.
Φέτος, λοιπόν, τα πράγματα έχουν λίγο αλλάξει. Οι ιαπωνικές επιρροές στο μενού είναι περισσότερες και αυτό γιατί «καπετάνιος» στην κρύα κουζίνα μπήκε ο Andy Lay γνωστός από το πέρασμα του από το Nobu αλλά και το Nammos. Στην ανοιχτή κουζίνα που βρίσκεται σε μια στρατηγική γωνία του κήπου ετοιμάζονται όλα τα ρολάκια μπροστά στα μάτια σου. Από αυτά δοκίμασα το kataifi roll με έξυπνα καυτερό χαρακτήρα και συνδυασμό από τόνο και καβούρι καθώς και το teriyaki roll με γαρίδα tempura, που έπαιζε με την αίσθηση του τραγανού και του μαλακού. Επίσης γευστικό ήταν και το new style sasimi από λαβράκι που αν και είχε λάδι τρούφας δεν το καταλάβαινες καθόλου, ενώ αντίθετα το λεμόνι κρατούσε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μια ακόμα αλλαγή είναι και ο κατάλογος της ζεστής κουζίνας που στην ουσία περιλαμβάνει πιάτα από όλες τις περιόδους του εστιατορίου και από όλους τους chef που έχουν περάσει από εκεί. Νόστιμα και αφράτα ήταν τα bao buns γεμιστά με βασιλικό καβούρι tempura, σος mayo και λαχανικά, όπως επίσης και η γαρίδα tempura -πάλι- που ήταν σωστά τηγανισμένη και είχα παρέα μια σάλτα από mayo και κάρυ, που της έδινε μια σπιρτάδα. Από την άλλη, η καυτερή, λεμονάτη jumbo γαρίδα δεν ήταν όπως την περίμενα. Τέλος, το black cod είχε ωραίο ψήσιμο -δηλαδή έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε- παρόλ’ αυτά σαν σύνολο το πιάτο ήταν αρκετά γλυκό.
Όσον αφορά τα γλυκά, δημιουργίες του Σπύρου Αρτελάρη, μπορεί κάποια από αυτά να σας θυμίζουν άλλες εποχές, όπως, για παράδειγμα, η σφαίρα bitter σοκολάτας, όμως, κλείνουν ιδανικά το γεύμα, αφήνοντας μια ευχάριστη επίγευση. Εγώ να σας πω ότι αγάπησα ιδιαίτερα την πανακότα με crumble φουντουκιού σε συνοδεία μάνγκο σε δύο διαφορετικές υφές.
Τέλος, στις αλλαγές που έλεγα παραπάνω, πρέπει να προσθέσουμε και εκείνη που έγινε στο χώρο του μπαρ και των κοκτέιλ. Η bartender Δήμητρα Αντωνακοπούλου, έχει αναλάβει πλέον τη λίστα των ποτών και έχει στήσει έναν κατάλογο, που εντάσσεται και αυτός μέσα στη φιλοσοφία του φαγητού. Σας προτείνω να δοκιμάσετε το Daisy Dukes, ένα πότο που απαρτίζεται από ένα blend Bulleit whiskey και σόδας από σαμπάνια και ιβίσκο, στο οποίο η γλύκα σπάει από την αλμύρα από το τουρσί που το συνοδεύει, καθώς και το καυτερό Tipsy Blossom με τη φρεσκάδα του αγγουριού να ισορροπεί με την κάψα από το τζίντζερ.
info
Δηληγιάννη 54, Κεφαλάρι, τηλ. 2108018515. Κόστος: €45-50.
