Στο άκουσμα του ονόματος Frankie έρχεται πάντα στο μυαλό μου ένα χρωματιστό σκίτσο του Φρανκ Σινάτρα με το ανασηκωμένο καβουράκι, από το χάρτινο κάλυμμα ενός πολυκαιρισμένου βινίλιου των γονιών μου. Σίγουρα θα βοήθησε κι αυτή η εικόνα γιατί μόλις μπήκα στο κομψό ιταλικό εστιατόριο της οδού Σκουφά, οι περσίδες σε χρώμα ξανθού ξύλου, τα πράσινα πλακάκια στους τοίχους, τα μαρμάρινα τραπέζια με τις καρέκλες στυλ 70s, οι ηθελημένα μισογκρεμισμένες κολώνες, όλα μα όλα μου φάνηκαν βγαλμένα από το ντεκόρ κάποιας ζεστής τρατορίας στη Little Italy του Μανχάταν.
Αλλωστε γύρω από αυτό το σκεπτικό στήθηκε και ο κατάλογος από τον Χρήστο Αθανασιάδη και τον Δημήτρη Χριστοφορίδη. Πρόθεσή τους ήταν να σερβίρουν μια ιταλική κουζίνα, σπιτικού χαρακτήρα, νόστιμη, απλή και με έμφαση στην καλή -και βιολογική- πρώτη ύλη, έτσι όπως την έκαναν γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο οι Ιταλοί της Νέας Υόρκης.
Ο τρόπος τους ήταν ήδη γνωστός από τα «αδελφάκια» Nice ’n Easy. Διαλέγουν προϊόντα παραγωγών από την Ελλάδα ή και εισάγουν μόνοι τους από την Ιταλία, χρησιμοποιούν φρέσκα ζυμαρικά, δικής τους παραγωγής, και μαγειρεύουν με ένα επιπλέον μέλημα για τους χορτοφάγους ή για όσους αναζητούν απλώς φαγητά ελεύθερα λακτόζης και γλουτένης ή χωρίς αυγά ή ζάχαρη. Επίσης έχουν κάνει μια έξυπνη επιλογή από καμιά 40ριά ελληνικά και ιταλικά κρασιά που ανταποκρίνονται επαρκέστατα στις προτάσεις φαγητού.
Ξεκινήσαμε από μια πιαντίνα, το τυπικό ορεκτικό της Εμίλια Ρομάνια με το λεπτό φύλλο ζύμης, ψημένο στην πλάκα, με μοτσαρέλα, παντσέτα και παρμεζάνα. Ακολούθησαν δυο πιάτα ζυμαρικών, που επιλέξαμε να είναι με σπαγγέτι αλά κιτάρα, μια πάστα που προτείνεται για όλα τα ραγκού και γι’ αυτό και ταίριαξε τόσο καλά με τα στρουμπουλά κεφτεδάκια picante με λάιμ και τσίλι, επαρκώς πικάντικα, όπως το υπόσχονταν, αλλά και με την καρμπονάρα με την καπνιστή παντσέτα και την παρμεζάνα, την οποία συνιστώ ενθέρμως. Μπορεί η σιγομαγειρεμένη ουρά μόσχου με κριθαράκι ολικής άλεσης και ξερό ανθότυρο να ακούγεται υπερβολή μετά από τις ουδόλως ευκαταφρόνητες, σε μέγεθος μερίδες μας, αλλά είναι το πιάτο που κερδίζει τις εντυπώσεις με τη βαθιά ρουστίκ γεύση του. Από τις λευκές, χωρίς τομάτα, πίτσες προτιμήσαμε μια με λουκάνικο σαλσίτσια, αγκινάρα και πεκορίνο, η οποία, χάρη στην απλότητά της, κατάφερε να αναδείξει μία-μία τις γεύσεις των υλικών της.
Στα επιδόρπια παρότι είχα σκονάκι ότι το φαβορί είναι μια γλυκιά πίτσα καλτσόνε με πραλίνα, μασκαρπόνε και ασάι μπέρις, διάλεξα ως πιο κλασικό το τιραμισού, που αποδείχτηκε πως δεν ήταν και τόσο κλασικό, καθώς συνοδευόταν από ένα κραμπλ καφέ και έκρυβε ως τσαχπινιά, τις διακριτικά αρωματισμένες με σφένδαμο πέρλες ταπιόκας. Το σέρβις, φιλικό και χαλαρό, επιβεβαιώνει γιατί ο κόσμος, στο σύντομο διάστημα που μεσολάβησε από το άνοιγμά του, έχει ήδη μετατρέψει το Frankie σε σημείο συνάντησης.
info
Σκουφά 42, Κολωνάκι, τηλ. 210 3647052, frankierestaurant.gr. Τιμή: 25-35 €/άτομο χωρίς κρασί. Ανοιχτά και μεσημέρι.
