Λίγα βήματα πιο κάτω από την πλατεία Συντάγματος, στη γειτονία της Απόλλωνος με τα πολλά έθνικ εστιατόρια, σε μια από τις γωνίες της, συναντούμε το κομψό Ami. Ένα all day μαγαζί που ξεκίνησε με γαλλικό προσανατολισμό, αλλά πλέον έχει περάσει σε άλλη εποχή. Ανανεώθηκε, μιας και πήρε και την διπλανή γωνία, έτσι βγάζει και περισσότερα τραπέζια στο πεζοδρόμιο και άλλαξε σεφ και ύφος κουζίνας. Τα πιάτα επιμελείται ο νεαρός σεφ Αλέξανδρος Καρακατσανης, ο οποίος δημιούργησε ένα μικρό μενού που πατάει πάνω στην ιταλική κουζίνα και στην φιλοσοφία των βενετσιάνικων cicchetti.

Για την ιστορία να σας αναφέρω ότι τα cicchetti δεν είναι απλώς μεζεδάκια που σερβίρονται πάνω σε μια φέτα από ψωμί (κάτι σαν τα ισπανικά tapas) αλλά ταυτόχρονα η συνήθεια που έχουν οι Βενετοί και οι Βορειοϊταλοί να βγαίνουν για ένα ελαφρύ ποτό και τσιμπολόγημα μετά τη δουλειά. Αυτή τη φιλοσοφία λοιπόν, έχει υιοθετήσει και το Ami στη νέα του φάση. Μια φάση που έχει περισσότερο ενδιαφέρον αν θέλετε την προσωπική μου άποψη. Μιας και βγήκε από το «στημένο» και πέρασε στο πιο προσιτό – και αυτό μεταφράζεται και στην τιμή των πιάτων και των ποτών.

Το επισκέφτηκα μια Τρίτη απόγευμα-βράδυ που ο καιρός το επέτρεπε να καθίσω έξω. Έχοντας τον κατάλογο στα χέρια μου, χάζευα λίγο τα γύρω τραπέζια. Σχεδόν σε όλα υπήρχαν αυτά τα cicchetti και ένα ποτήρι κρασί ή ένα κοκτέιλ. Λογικό ήταν λοιπόν, να κάνω και εγώ το ίδιο. Για αρχή είπα να δοκιμάσω «ένα από όλα» που λένε. Έξι είναι στο σύνολό τους ενώ για βάση έχουν ένα βουτυράτο ψωμί το οποίο φρυγανίζουν ελαφρώς ώστε να είναι τραγανό εξωτερικά και μαλακό εσωτερικά. Από αυτά τα έξι διαφορετικά cicchetti ξεχώρισα εκείνο με το μοσχαρίσιο ταρτάρ και το μπόλικο τριμμένο τυρί manchego, εκείνο με την ελαφριά τηγανισμένη αγκινάρα (να και θα ήθελα να ήταν περισσότερη σε ποσότητα), το πρόβeιο γιαούρτι και τον φρέσκο βασιλικό καθώς επίσης και εκείνο με την ημίπαστη γαρίδα, τον ταραμά και το λιγοστό chorizo που του έδινε ένα πιο πικάντικο τόνο.

Φυσικά δεν έμεινα μόνο στα παραπάνω, δοκίμασα και τις κροκέτες που ο Καρακατσάνης  φτιάχνει με sobrasada (πάστα που φτιάχνεται από χοιρινό κρέας και πάπρικα) και τις στολίζει με μπόλικο τυρί manchego. Ήταν ωραία τραγανές και ευχάριστες αλλά ήθελαν λίγο περισσότερη sobrasada για να ισορροπήσει η γλυκά από την μπεσαμέλ. Επίσης δοκίμασα το τηγανητό κοτόπουλο που σερβίρεται πάνω σε μια γευστική coleslaw φινόκου. Τόσο το πανάρισμα όσο και το τηγάνισμα του κοτόπουλου ήταν υποδειγματικό: φοβερά τραγανό, χωρίς ίχνος λαδιού να μένει στο χέρι και επίσης άκρως ζουμερό. Σίγουρα είναι από τα πιάτα που θα ζητούσα ξανά.

Ξανά θα ζητούσα και την cacio e pepe που ήταν τόσο καυτερή όσο θα έπρεπε να είναι και συμπληρωνόταν με μια ωραία δεμένη κρέμα από παρμεζάνα και πεκορίνο. Από αυτό το πιάτο θα αφαιρούσα την σάλτσα της μαύρης τρούφας, αλλά αυτά είναι προσωπικά γούστα, μιας και από ό,τι καταλαβαίνω η τρούφα είναι κάτι που στους περισσότερους αρέσει. Ταιριάζει ή δεν ταιριάζει στα πιάτα. Ας επιστρέψω όμως στα ζυμαρικά που κάνουν στο Ami. Χρησιμοποιούν fettuccine (μοιάζουν με τις πιο γνωστές tagliatelle) που τις βάζουν στο φούρνο, τις γαρνίρουν μετά με τα υπόλοιπα υλικά και τις ανακατεύουν μπροστά σας.

Όση ώρα απολάμβανα το tiramisú που ήρθε στο τέλος (συνταγή της μητέρας του Καρακατσάνη) σκεφτόμουν ότι αυτή η αλλαγή του Ami τού ταιριάζει. Προσφέρει πιάτα απλά που δεν μπερδεύουν, που δεν είναι δήθεν και δεν πουλάνε μούρη. Μπαίνουν στη μέση και μοιράζονται, είναι γευστικά, κατανοητά και προσιτά. Το Ami λοιπόν είναι ένα all day του κέντρου που μπορεί να σας κάνει να επιστρέψετε.

info
Βουλής & Απόλλωνος, Σύνταγμα, τηλ. 213 0302 290
Τιμές: 25 – 30 ευρώ