Το συγκεκριμένο πιάτο είναι από τα δημοφιλέστερα της βρετανικής γαστρονομικής παράδοσης. Το όνομά του δόθηκε τιμής ένεκεν στον Arthur Wellesley, εθνικό ήρωα και πρώτου Δούκα του Wellington, από το οποίο ηττήθηκε ο Ναπολέοντας στο Βατερλό το 1815.
Οι διατροφικές συνήθειες του Δούκα του Wellington ήταν ιδιαίτερες, σε βαθμό που οι μάγειρες του συχνά εξαντλούσαν το μαγειρικό τους ταλέντο προσπαθώντας απεγνωσμένα να τον ικανοποιήσουν. Το μοσχάρι Wellington λοιπόν είναι ένα πιάτο για απαιτητικούς: Είναι μοσχαρίσιο φιλέτο που πρώτα σοτάρεται, στη συνέχεια αλείφεται με μια στρώση μίγματος φουά γκρα και μανιταριών και τέλος τυλίγεται σε ζύμη σφολιάτας και ψήνεται στο φούρνο. Όπως και το σατομπριάν, συνοδεύεται από μία ή δύο σάλτσες –συνήθως μπεαρνέζ, κόλμπερτ, μαδέρα ή περιγκό.
Λέγεται επίσης ότι ονομάστηκε έτσι επειδή στη μεγαλύτερη εκδοχή του θύμιζε τις καλογυαλισμένες μπότες Wellington. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο Δούκας είχε ζητήσει το συγκεκριμένο πιάτο να σερβίρεται στους συνδαιτυμόνες κάθε δείπνου και ενώ ο Βρετανός σεφ του περήφανα αποκαλούσε το συγκεκριμένο πιάτο “Μπριζόλα Wellington” (Wellington Steak) ένας συνάδελφός του προτιμούσε το “Μοσχαρίσιο φιλέτο σε κρούστα” (Filet de Boeuf en Cro-te) αφού στη Γαλλία συνήθιζαν να ψήνουν κρέας σε κρούστα ζύμης.
Τη δεκαετία του ’60 ωστόσο η φήμη της συνταγής έφτασε και στην Αμερική ενώ έγινε η αγαπημένη των θαμώνων του Λευκού Οίκου. Αγαπήθηκε τόσο πολύ που δεν έλειπε από τα προεδρικά καλέσματα ενώ οι απλοί πολίτες προτιμούσαν να τη φτιάχνουν με πιο προσιτά υλικά χρησιμοποιώντας μπέικον ή πανσέτα, μαρινάροντας το μοσχάρι πριν το ψήσιμο ενώ άλλοι αντικαθιστούσαν τα μανιτάρια και το φουά γκρα με μια απλή στρώση μουστάρδας. Το τελικό “χτύπημα”; Κάποια στιγμή επινοήθηκε το χάμπουργκερ Wellington που ουδεμία σχέση είχε φυσικά με το αυθεντικό…
