Λένε πως τα έργα, της τέχνης ή της καθημερινότητας, πρέπει να κρίνονται με γνώμονα την πρόθεση του δημιουργού τους. Σοφή κουβέντα, τη θυμήθηκα τις προάλλες που δειπνήσαμε στο Okio, όπου οι σεφ έχουν σχεδιάσει ένα μενού που μπλέκει την ευρωπαϊκή μαγειρική παράδοση με τις ασιατικές κουζίνες. Χρησιμοποιούν σύγχρονες τεχνικές και εποχιακά υλικά από Έλληνες παραγωγούς. Με βοήθησε να δω ως επιλογή τους την πολυπολιτισμική διάσταση του μενού και την κρίνω ως προς τον βαθμό που πέτυχαν αυτό που επεδίωξαν να κάνουν. Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί το μενού έχουν επιμεληθεί ο Παναγιώτης Γιακαλής (ως executive σεφ) και ο σεφ της κουζίνας Βαγγέλης Δαγδελένης.
Το Okio άνοιξε πριν από -σκάρτα- δύο μήνες, στη γωνία των οδών Νίκης και Ναυάρχου Νικόδημου, σε ένα σημείο όπου όταν η κίνηση του δρόμου καταλαγιάζει, το κέντρο της Αθήνας ανακτά την αστική του γοητεία. Εκείνο το βράδυ ο καιρός επέτρεπε να καθίσουμε έξω και έτσι είχα την ευκαιρία να προσέξω καλύτερα τη φωτεινή, κοσμοπολίτικη αισθητική του χώρου με τους βαθυπράσινους τοίχους και τα ξανθά ξύλα των τραπεζιών, που προσελκύουν το βλέμμα. Οι προτάσεις των σεφ δεν διαχωρίζονται σε ορεκτικά, σαλάτες, κυρίως πιάτα ή επιδόρπια. Το σκεπτικό είναι πως όλα θα μπουν στη μέση για να τα μοιραστεί η παρέα. Ίσως θα πρέπει να πω ότι τα χειροποίητα κεραμικά πιάτα, ως σκεύη, είναι μεσαίου μεγέθους, πράγμα που σημαίνει πως αν είστε παραπάνω από δυοτρεις θα πρέπει να ρυθμίσετε ανάλογα την παραγγελία σας.
Ξεκινήσαμε με το προζυμένιο ψωμί με το υπέροχο, χειροποίητο βούτυρο, δουλεμένο με πούδρα μανιταριών shiitake που κέρδισε τις εντυπώσεις όλων μας. Ακολούθησε μια σαλάτα σταμναγκάθι με φουντούκια που ταίριαζαν καλά μαζί του, ημίπαστο κολιό και μια σάλτσα από πιπεριά Φλωρίνης. Θα την ήθελα λιγότερο λαδωμένη για να μην μετριάζει την ευχάριστη πίκρα των χόρτων. Στη συνέχεια πήραμε τον κολιό σε μια σάλτσα χρένου, με αγγούρι και άνηθο, που δεν είχε όμως την απαιτούμενη ένταση για να παλέψει το ημίπαστο ψάρι. Αντίθετα, το ελαφρώς καψαλισμένο μαγιάτικο με ταμάρινδο και ραπανάκι ήταν ένα καλοδουλεμένο πιάτο ξεκάθαρο δείγμα της δυναμικής του εστιατορίου. Αν και διαφορετικής φιλοσοφίας, την ίδια εντύπωση μου έδωσαν και το βαθιάς νοστιμιάς μοσχαρίσιο ταρτάρ, με την παλαιωμένη γραβιέρα, τη ρόκα και τα τσιπς πατάτας, αλλά και τα εξωτικά «γιουβαρλάκια» (κεφτεδάκια, έπρεπε να τα έχουν πει) σε ζωμό με γάλα καρύδας, λέμον γκρας και δυόσμο – τα οποία επίσης ήθελαν μια επιπλέον ένταση για να παραβγούν με τη λιπαρότητα του ζωμού τους.
Τέλος, το μόνο που μπορώ να πω για το λιχούδικο σουβλάκι σέλας αρνιού σε μπόλια, με τόφου και εκείνη την πυκνή, βαθιά νόστιμη –και πολύ κατεβασμένη ντεμί γκλας με λάιμ– είναι πως γύρευε απελπισμένα το άμυλο που θα το συνόδευε. Έχοντας δοκιμάσει όλα αυτά συν τα τρία πολύ πρωτότυπα γλυκά (το αφράτο πορτογαλικό pao de lò με σάλτσα ανγκλέζ με γιούζου, το καμένο μέλι, σοκολάτα 70% κακάο, κανέλα και το ξινόμηλο-καραμέλα-μοσχοκάρυδο) μπορώ να πω ότι, παρά τις μικρές αδυναμίες κάποιων πιάτων και παρά την ασυντόνιστη ακόμα –αλλά γρήγορη– ομάδα του σέρβις, το Okio διαψεύδει εύκολα εκείνη την παροιμία που ισχυρίζεται πως «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει», οπότε… αξίζει να το επισκεφτείτε.
info
Okio Restaurant , Νίκης 33 και Ναυάρχου Νικοδήμου 3, Σύνταγμα, Τηλ. 2103311436
Τιμή: €30-€40/ άτομο
Ανοιχτά Τρίτη-Σάββατο: 18:30-1:00, Κυριακή: 12:30-17:00
Δείτε επίσης:
Επίσκεψη στο γαλλικό ρεστοράν Le Pavillon. Η Θάλεια Τσιχλάκη δοκίμασε και σχολιάζει.
Villa Incognito στην Τρίπολη: Η Θάλεια Τσιχλάκη ταξίδεψε, δοκίμασε και σχολιάζει
Γιατί δεν σερβίρουν τηγανητές πατάτες τα «καλά» εστιατόρια; Η Θάλεια Τσιχλάκη απαντά.
