Είχα πολύ καιρό να έρθω στο Ιωλκός. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Καταρχάς, κοντά ένα χρόνο τώρα, σεφ στην κουζίνα είναι ο Θοδωρής Χατζόπουλος, ενώ το μενού επιμελείται ο Μιχάλης Ντουνέτας, σεφ με μακρά θητεία στις θαλασσινές γεύσεις. Αυτό εξηγεί, εξάλλου, πώς κατάφερε να αποδώσει τόσο καλά την κουζίνα της θάλασσας με φρέσκια εστιατορική οπτική, διατηρώντας, ταυτόχρονα, το μερακλίδικο DNA των ψαρομεζέδων, που τόσο αγαπάμε ως λαός.
Καθισμένη και πάλι στο μεγάλο τραπέζι τραπεζαρίας με τα παλιομοδίτικα, λιονταρίσια πόδια, παρατηρώ διάφορες διακοσμητικές αλλαγές στον χώρο που, ευτυχώς, εξακολουθεί να δίνει την εντύπωση ενός αστικού σπιτιού, αποφεύγοντας έτσι τα ασπρογάλαζα δήθεν νησιώτικα κλισέ που λουζόμαστε στα περισσότερα ψαρο-εστιατόρια.
«Να δοκιμάσετε και τα κράκερ ρυζιού από μελάνι σουπιάς με ταραμά και ψητό χταπόδι», μας προτείνει, διακριτικά, η σερβιτόρα, ενώ της απαριθμώ τα πιάτα της παραγγελίας μας. Πιθανόν να μην τα επέλεγα χωρίς την παρότρυνσή της, αλλά ομολογώ πως με ξετρέλανε εκείνο το decrescendo των υφών τους από το τραγανό του κράκερ στο ευχάριστα μαστιχωτό ψητό χταπόδι και από τα στακάτα πολύχρωμα ντοματίνια στην εντελώς απαλή ταραμοσαλάτα.
Ακολούθησε ένα φλιτζάνι με βελούδινη κυκλαδίτικη κακαβιά, με μπουκιές από φρέσκο ψάρι –ό,τι γύρευε το μέσα μας με το ξαφνικό κρύο που είχε πιάσει εκείνο το βράδυ– κι αμέσως μετά ήρθε η φίνα, δική τους λακέρδα από παλαμίδα με μαριναρισμένο κρεμμύδι και ρίγανη, η σαλάτα Ιωλκός με τα διάφορα τρυφερά σαλατικά, ψητές γαρίδες, ψίχα καβουριού σε σχήμα quenelle με σπιτική μαγιονέζα και λαδολέμονο μουστάρδας, που δυστυχώς υστερούσε σε ένταση. Τα επόμενα πιάτα, το χταπόδι με τα ντοματίνια, τα τσιτσίραυλα και τη μελιτζανοσαλάτα, το al dente ριζότο με το μελάνι σουπιάς και το ζουμερό του καλαμάρι σχάρας και ιδίως τα εξαιρετικά αχνιστά μύδια-mojito με λεμόνι, μοσχολέμονο, ρούμι και δυόσμο έγιναν αποδεκτά μετά πολλών μουγκρητών ικανοποίησης.
Το χέρι που αλάτισε, όμως, το τελευταίο πιάτο, ένα σωστά ψημένο μαγιάτικο, με πουρέ αγκινάρας και αγκινάρες και μανιτάρια σε σάλτσα λεμονιού, δυστυχώς, παραήταν γενναιόδωρο, με αποτέλεσμα να μη χαρούμε όσο θα θέλαμε τη λαχταριστή, τραγανή κρούστα του ψαριού.
Όταν, βέβαια, ήρθαν τα λιχούδικα επιδόρπια, ένας πολίτικος χαλβάς με παγωτό κανέλας και ένας «μοντέρνος μπακλαβάς» με φρέσκα και ξερά φρούτα και παγωτό αλμυρής καραμέλας –αυτός μου άρεσε περισσότερο– τα περί αλμύρας ξεχάστηκαν στο λεπτό. Φεύγοντας είχαμε την ευκαιρία να «διασταυρωθούμε» με μια προκλητική ψαριά από τη Σκύρο, την οποία παραλάμβαναν εκείνη την ώρα, το κορυφαίο ατού του Ιωλκός. Και δεν επιδιώκω να υποβαθμίζω τα υπόλοιπα∙ την πολύ καλή συλλογή νεαρών και παλαιωμένων αποσταγμάτων –συνυπάρχει με μια ευπρεπή λίστα εμφιαλωμένων κρασιών– και πάνω από όλα την περιποιητική και ευπροσήγορη ομάδα του σέρβις την οποία κατευθύνουν, διακριτικά, οι ιδιοκτήτες, Αλέξης Κωνσταντάς και Μαρία Παπαγεωργίου.
info
Zέππου 15, Γλυφάδα, τηλ. 2114111819, τιμές: €40-50/άτομο
