Είναι δύσκολο να πετάξεις από πάνω σου κάποιες συνήθειες ακόμα και αν αυτές δεν είναι εύκολο να τις πραγματοποιήσεις στην πόλη που βρίσκεσαι. Το να πιω μια παγωμένη μπίρα με κάποιον φίλο και να απολαύσω μικρά μεζεδάκια κάνοντας ένα διάλειμμα από την δουλεία το μεσημέρι, φαντάζει λίγο έξω από την ελληνική πραγματικότητα, αλλά πολύ μέσα στην ισπανική μου νοοτροπία. Θα μου πεις φυσικά υπάρχουν τόσο μεζεδοπωλεία και τα σχετικά. Όμως δεν είναι το ίδιο με μια χαλαρή μπάρα όπου πίνεις την παγωμένη σου Estrella και απολαμβάνεις προσεγμένα tapas αλλά όχι δήθεν. Ένας μέρος που μπορείς να το κάνεις πραγματικότητα αυτό, είναι το Cinco στην Σκουφά.
Η εντυπωσιακή πινακίδα του με τα λαμπιόνια θα σε τραβήξει σαν μαγνήτης. Μόλις βρεθείς στο βιομηχανικό του εσωτερικό, θα πάρεις ατμόσφαιρα από την Ιβηρική χερσόνησο. Κάτι που εμένα με κάνει να νιώθω σαν το σπίτι μου. Αδρές γραμμές, με αρκετό σίδερο, σκούρους κόκκινους καναπέδες, φωτιστικά από χαλκό, ψηλά σκαμπό στην μπάρα, gaudi λεπτομέρειες στα ράφια και πίνακες με έντονους χρωματισμούς και ταύρους στον κεντρικό τοίχο. Στο βάθος μια ανοιχτή κουζίνα με πολύχρωμα πλακάκια και μπόλικη κίνηση δίνει και αυτή το δικό της στίγμα. Και όταν σηκώσεις το κεφάλι ψηλά, μια γυάλινη μπουτίκ Ιβηρικών αλλαντικών δεσπόζει και σε χαιρετά βασιλικά.
Στην κουζίνα τώρα, το μενού βαδίζει ανάμεσα στην ισπανική, ιαπωνική αλλά και περουβιανή κουζίνα. Εγώ το επισκέφτηκα μεσημέρι, έτσι “έπαιξα” λίγο με tapas, μιας και η όρεξη μου ήταν να τσιμπήσω και να πιω μια παγωμένη μπύρα. Η ζέστη του μεσημεριού το επέβαλε. Διάλεξα να δοκιμάσω το ταρτάρ μοσχαριού που ήταν στολισμένο με τρούφα και μοιάζει πιο πολύ με χαβιάρι και ήρθε πάνω σε χειροποίητες τραγανές πιτούλες. Η μουστάρδα Dijon που το συνόδευε ταίριαζε απόλυτα, ενώ η πίκλα το έκανε λίγο πιο όξινο και ξιδάτο για να τραβάει και την μπίρα. Οι μικρές γαρίδες tempura που πήραν την σκυτάλη, έκαναν παιχνίδι με το καυτερό και το γλυκό. Το chili mayo και το wasabi τους έδιναν όμορφη κάψα, ενώ τα καραμελωμένα κρεμμύδια γλυκάδα για να ισορροπήσει. Και μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι ερχόταν και το λάιμ με τη φρεσκάδα του και το άρωμα του, να δώσει τη δική του πινελιά.
Θα μπορούσα κάλλιστα να μείνω στα παραπάνω και να μη “βουτηχτώ” στην αμαρτία, αλλά το πάθος για τα burger δε με άφηνε. Έτσι ζήτησα να δοκιμάσω και το διαφορετικό “μπιφτεκόψωμο” που έχουν, που στην ουσία δεν έχει ψωμί μιας και αυτό έχει αντικατασταθεί από noodles. Ζουμερό μπιφτέκι από χοντροκομένο κιμά για να καταλαβαίνεις την υφή του κρέατος αλλά και τη γεύση του, μαζί με μανιτάρια, καπνιστή πρόβολα και σος σασέμπο. Φυσικά και δεν έμεινε μπουκιά!
Πριν φύγω είπα να πιω έναν espresso -έχουν Taf και αυτό σημαίνει εγγύηση- αλλά να πάρω και κάτι γλυκό. Κανελάτα churros σε εντυπωσιακή παρουσίαση μέσα σε ατμούς, με παγωτό καρύδα στη μέση, ενώ στην βάση μια nutella από τρεις διαφορετικές σοκολάτες και φυστικοβούτυρο. Πραγματικά δεν ήθελα να τελειώσει. Αυτά παθαίνει κανείς όταν αφήνει τις αδυναμίες του να τον κινήσουν. Έτσι νόστιμα την πάτησα και εγώ στο Cinco, που άφησα ανοιχτούς λογαριασμούς γιατί το βράδυ, αυτός ο χώρος μεταμορφώνεται, ανεβάζει την ένταση, σερβίρει κοκτέιλ και σφύζει από ζωντάνια. Γιατί λοιπόν να το χάσω;
info
Σκουφά 52, Κολωνάκι, τηλ. 210 3643603. Κόστος: € 20 – 30.
