Cavo, Ρέθυμνο: Ο ορισμός του καλοκαιρινού μαγαζιού

Τα τεράστια menu στα μαγαζιά με μπερδεύουν, με τρομάζουν. Μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι αυτό που λέμε «λίγο από όλα» και τις περισσότερες φορές, για να μην πω πάντα, είναι αποτυχημένα. Στην προσπάθεια τους να καλύψουν όλα τα γούστα των πελατών, δημιουργούν καταλόγους χωρίς καμία βάση και χωρίς ταυτότητα. Ένα τέτοιο φόβο αισθάνθηκα όταν βρέθηκα να φυλλομετρώ το menu στο Cavo στο Ρέθυμνο. Είχα ακούσει καλά λόγια και ότι κάνουν μια φιλότιμη και αξιοπρεπή προσπάθεια, όποτε βρισκόμενος στην πόλη δεν μπορούσα να μην το επισκεφτώ.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το εστιατόριο Cavo βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Ρέθυμνο. Όχι πολύ μακριά από το κέντρο. Είναι από τα μαγαζιά που ζηλεύεις τη θέα του μιας και όπου και να κάτσεις βλέπεις να απλώνεται μπροστά σου όλη η πόλη. Καλόγουστο, ντυμένο στα λευκά με προσεγμένα τραπεζοκαθίσματα και πάνω στο κύμα. Ο ορισμός του καλοκαιρινού μαγαζιού λοιπόν. Αφού λοιπόν βολεύομαι σε ένα από τα τραπέζια ώστε να έχω μια πανοραμική θέα του μαγαζιού, παίρνω στα χέρια μου το μεγάλο κατάλογο. Περνάω τις σελίδες και διαβάζω. Η λίστα με τα πιάτα μοιάζει να μην έχει τέλος και με πιάνει ένας πανικός. Στο άκουσμα όμως ότι την επιμέλεια του μενού έχει αναλάβει ο Μιχάλης Ντουνέτας αισθάνομαι μια ανακούφιση. Εν τω μεταξύ έρχονται και οι πρώτες ρακές και πιάνω την κουβέντα με τον φιλόξενο ιδιοκτήτη Νίκο Κεχαγιαδάκη. Μου εξηγεί αλλά και μου λύνει την απορία για το πληθωρικό μενού. Μένω με την προσμονή να δοκιμάσω και θα διαψεύσω τους φόβους μου.

Ξεκινάω λοιπόν με ένα ντάκο, που όμως δεν είχε ολόκληρο το παξιμάδι αλλά τριμμένο. Έξυπνη ιδέα μιας και έτσι δεν δυσκολεύεσαι να τεμαχίσεις το σκληρό παξιμάδι και να πετάξεις τα μισά υλικά εκτός πιάτου. Συνοδεία του ήρθε ένα δροσερό ταρτάρ σολομού με κρέμα αγριόπρασου και αρκετό λεμόνι καθώς και μια απαλή ταραμοσαλάτα με ξυνόμηλο και αβοκάντο. Λίγο περίεργος αλλά νόστιμος συνδυασμός. Άκρως καλοκαιρινή ήταν και η σαλάτα από κανταΐφι, ρόκα, φράουλες, σορμπέ λεμόνι και ανθόγαλα.

Το επόμενο πιάτο που δοκίμασα ήταν μια «σύνθεση» από χταπόδι, καλαμάρι και μύδια. Φωτογραφικό πιάτο και αρκετά ενδιαφέρον. Ο πουρές μαύρης φακής μαζί με την σάλτσα από φρούτα του πάθους και το αλάτι εσπεριδοειδών που το συντρόφευαν ολοκλήρωναν γευστικά το πιάτο το καθένα με την δική του πινελιά. Όμορφο διάλειμμα ήταν η μελιτζανοσαλάτα. «Μάδησαν» μπροστά μας την καπνιστή μελιτζάνα, της πρόσθεσαν τα υπόλοιπα υλικά και την σέρβιραν. Οι γαρίδες μαζί με απάκι που ήταν παγιδευμένες σε ψωμί και ήρθαν σε ένα κεραμικό σκεύος ήταν ό,τι έπρεπε για να κάνεις πολλές βούτες. Το δε φιλέτο από λαβράκι που είχε μαγειρευτεί σωστά είχε στη βάση του τσιγαριαστά χόρτα και φύτρες από σπανάκι που ήταν τραγανά και πολύ νόστιμα και ζωμό από γαρίδες. Ήταν ένα ολοκληρωμένο πιάτο όπου όμως τα χόρτα ξεχώριζαν. Η ολοκλήρωση φυσικά του γεύματος δεν θα μπορούσα να μην είναι με γλυκά και φυσικά τη σφακιανή πίτα να μην λείπει από αυτά. Όπως φυσικά και οι ρακές, γιατί έτσι ξεκινούν και τελειώνουν στην Κρήτη το φαγητό τους.