Αν ρωτήσετε 10 άτομα ποια φαγητά καταναλώνουν οι πιο εύποροι οικονομικά, πιθανόν από τα πρώτα που θα αναφέρουν να είναι ο αστακός. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και συγκαταλεγόταν ανέκαθεν ανάμεσα στα τρόφιμα «πολυτελείας»;
Το μεγάλο καρκινοειδές είναι αναμφισβήτητα από τα πιο ακριβά τρόφιμα. Εξάλλου, ο τρόπος διαχείρισής του προϋποθέτει τεχνική, όπως και το μαγείρεμά του για να αναδειχθούν τα ντελικάτα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο, το status του δεν ήταν ανέκαθεν υψηλό. Στην Pacific Standard διαβάζουμε καταγραφή του John J. Rowan από το 1847 σύμφωνα με την οποία «τα κελύφη των αστακών ήταν ένδειξη φτώχειας και εξαθλίωσης». Όπως και τα στρείδια, ο αστακός ήταν κάποτε φθηνή πηγή πρωτεΐνης των φτωχών τη στιγμή που οι πιο εύποροι επέλεγαν σπανιότερα και ακριβότερα κομμάτια κρέατος ζώων που εκτρέφονταν σε φάρμες. Ο αστακός θεωρούνταν περίεργο πλάσμα που έμοιαζε με έντομο και εκείνη την εποχή ήταν είδος που έβρισκαν στον Ατλαντικό σε αφθονία.
Μάλιστα, όταν άρχισαν να αναπτύσσονται τα σιδηροδρομικά δίκτυα στην Αμερική, οι υπεύθυνοι των μεταφορών σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ακόμα δεν ήταν γνωστός ο αστακός οπότε ξεκίνησαν να τον σερβίρουν στους επιβάτες ως μια εξωτική επιλογή παρόλο που για τους υπεύθυνους ήταν πολύ εύκολο να τον προμηθευτούν. Ήταν μια συναρπαστική-και νόστιμη- πρόταση που οι ταξιδιώτες που λάτρεψαν και την αναζητούσαν ακόμα και μετά την αποβίβασή τους. Προς τα τέλη όμως του 1800, οι μάγειρες άρχισαν να μαγειρεύουν τους αστακούς φρέσκους και ζωντανούς αφού διαπίστωσαν ότι με αυτόν τον τρόπο η γεύση τους ήταν καλύτερη. Αυτό συνεχίστηκε στα εστιατόρια με αποτέλεσμα να μετατραπεί η οικονομική μέχρι τότε πηγή πρωτεΐνης σε εκλεπτυσμένη επιλογή για αυτούς που μέχρι τότε τους ήταν άγνωστη.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί η ζήτηση του προϊόντος και κατά συνέπεια, της τιμής του. Με τον καιρό όμως, η υπεραλίευση είχε ως αποτέλεσμα τη μείωσή τους και την περαιτέρω αύξηση της τιμής τους στην αγορά. Ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε μέχρι που οι κυβερνήσεις επενέβησαν για να αποφευχθεί η εξαφάνισή τους.
