Η Αθήνα πραγματικά μεταμορφώνεται τον Δεκαπενταύγουστο. Η άλλοτε χαοτική μεγαλούπολη των μποτιλιαρισμάτων και αμέτρητων τουριστών, φαντάζει με πόλη-φάντασμα βγαλμένη από ταινία Γουέστερν, όπου ο αέρας παρασέρνει μπάλες από άχυρα μπροστά από ερειμωμένα μαγαζιά. Μην μάς παρεξηγήσετε, δεν γκρινιάζουμε (ακόμα). Εκτιμάμε και απολαμβάνουμε δεόντως το γεγονός ότι η πόλη πατά για λίγο pause: Οι ρυθμοί πέφτουν, οι θέσεις πάρκινγκ είναι αμέτρητες και οι κόρνες και οι φωνές από εξαγρειωμένους οδηγούς λιγοστές. Και ενώ λατρεύουμε τους άδειους δρόμους και την ησυχία, μισούμε τα κλειδαμπαρωμένα μαγαζιά. Παράδοξο, το ξέρουμε. Επιτρέψτε μας όμως να σάς εξηγήσουμε.
Δεν τα βάζουμε με τους υπαλλήλους ή τους καταστηματάρχες που δικαίως θέλησαν να ξεκουραστούν για μερικές μέρες ή βδομάδες μέσα στον Αύγουστο. Τα βάζουμε με εκείνους που αποφάσισαν να μην ενημερώσουν για το προσωρινό κλείσιμο του μαγαζιού τους.
Καθώς ξεμείναμε λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας, επιδοθήκαμε σε μια ατελείωτη αναζήτηση ανοιχτού εστιατορίου ή μπαρ για τη βδομάδα του Δεκαπενταύγουστου. Πραγματικά ελπίζαμε ότι δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε μέχρι την Εύβοια για να συναντήσουμε μπάρμαν ή ψήστη. Μετά από κάμποσα τηλέφωνα όμως οι ελπίδες μας άρχισαν να πέφτουν στο κενό. Το ατέρμονο μπιπ και οι αναπάντητες εκτροπές μάς έκαναν να πιστέψουμε πως για να φάμε έχοντας θέα την Ακρόπολη ανήμερα της Παναγίας, μάλλον θα πρέπει να τη βάλουμε για screensaver στον υπολογιστή μας.
Αυτό που πραγματικά μάς απογοήτευσε ήταν ότι σε πολύ λίγες σελίδες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, υπήρχε ενημέρωση για τις μέρες που τα εστιατόρια και τα μπαρ θα παραμείνουν κλειστά. Πολλοί συνέχιζαν να ανεβάζουν φωτογραφίες των πιάτων τους, ενώ ήταν κλειστοί, ενώ οι χειρότεροι εξ αυτών είχαν να ενημερώσουν τις σελίδες τους εδώ και μήνες. Και σάς ρωτάμε, εάν το 2018 δεν μπορούμε να μάθουμε για το ωράριο των καταστημάτων μέσω διαδικτύου, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης μιας σελίδας facebook εστιατορίου; Στόχος της δεν είναι η άμεση επικοινωνία με τον πελάτη και η καλύτερη εξυπηρέτησή του;
Και αφού όλα μας τα παραπάνω ερωτήματα έμειναν αναπάντητα -ακριβώς όπως και οι κλήσεις μας- αποφασίσαμε να μείνουμε σπίτι για έναν ακόμη Δεκαπενταύγουστο. Αν δεν μάς διαβάζεις όντας ξαπλωμένος σε κάποια παραλία ή εξοχικό, ξέρουμε ότι συμμερίζεσαι τον «πόνο» μας. Αν πάλι σε πετυχαίνουμε σε διακοπές, τότε βάζουμε στοίχημα πως πιστεύεις ότι όλα αυτά τα λέμε επειδή ζηλεύουμε που έχουμε ξεμείνει στην Αθήνα… Ε λοιπόν, μπορεί να έχεις και δίκιο!
