Το σπαράγγι, γνωστό από την Αρχαία Αίγυπτο ως ο «αριστοκράτης των λαχανικών», ανέκαθεν ταυτίστηκε με τα τραπέζια των μεγαλοαστών και την γκουρμέ κουζίνα, αγαπήθηκε για τη φίνα γεύση του και ονομάστηκε «χρυσός» για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες.
Θρεπτική αξία
Καταστρέφει τις ελεύθερες ρίζες και μας προστατεύει από πολλά είδη καρκίνου, είναι διουρητικό, μας κρατά πάντα νέους με την αντιοξειδωτική δράση του, έχει ελάχιστες θερμίδες, η καλλιέργειά του δεν περιλαμβάνει πολλά φυτοφάρμακα και τα αμινοξέα του προλαμβάνουν το hang over, οπότε θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα βγείτε να τα πιείτε!
Οι ποικιλίες
Υπάρχουν πάνω από 100 είδη σπαραγγιών αλλά στην Ευρώπη καταναλώνουμε κυρίως το λευκό, πιο χορταστικό και ελαφρώς πιο έντονο στη γεύση, και το πράσινο, πιο ντελικάτο και με μια ελαφριά επίγευση χλωροφύλλης. Η ελληνική άνοιξη, όμως, μας δίνει πλουσιοπάροχα το άγριο σπαράγγι και τις οβριές ή αβρωνιές, που δεν είναι σπαράγγια αλλά μοιάζουν στη γεύση.
Το καθάρισμα
Καθώς το σπαράγγι δεν είναι διαδεδομένο στην ελληνική κουζίνα, μπορεί να απογοητευτείς στην πρώτη γνωριμία μαζί του αν δεν το καθαρίσεις σωστά. Το κόβουμε στη μέση, πετάμε το κοτσάνι και με τον πατατοκαθαριστή ξεφλουδίζουμε τον εξωτερικό φλοιό που έχει ίνες και μπορεί να χαλάσει όλο το γευστικό αποτέλεσμα.
Ο εχθρός!
Το σπαράγγι μισεί το βράσιμο! Αν το παραβράσεις, καλύτερα να το ξεχάσεις. Για το ιδανικό αποτέλεσμα, ακολουθούμε ευλαβικά τους χρόνους: Σε αλατισμένο νερό που κοχλάζει, ζεματάμε 3 λεπτά το πράσινο, 5 λεπτά το λευκό και μισό λεπτό τις οβριές ή αβρωνιές. Στραγγίζουμε και βάζουμε τα σπαράγγια σε μπολ με νερό και πάγο για να διατηρήσουν το πράσινο χρώμα τους. Τα ζεματάμε πάντα σε κατσαρολάκι όρθια, με τις κορφές να περισσεύουν εκτός σκεύους, καθώς είναι τόσο τρυφερές που μαλακώνουν με τον ατμό.
Το παράδοξο
Πέμπτη χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές σπαραγγιών, η Ελλάδα εξάγει το 90% της παραγωγής της από τις καλλιέργειες της Μακεδονίας και της Θράκης, ενώ το μικρό κομμάτι της ντόπιας κατανάλωσης καλύπτεται με σπαράγγι εισαγωγής από την Ισπανία!
Πώς τρώγεται
*Οι ωμές κορυφούλες κάνουν ωραιότατη σαλάτα με λαδολέμονο, λίγο σκόρδο και ψιλοκομμένο μαϊντανό. Οι αβρωνιές πάλι, καλύτερα να μην τρώγονται ωμές, γιατί θεωρούνται τοξικές.
*Aγαπάει τις ομελέτες και γενικά το αβγό, κυρίως το ποσέ, μπαίνει σε μακαρονάδες και ριζότο, γίνεται βελουτέ και τάρτα. Ελαφρά σοταρισμένο με βούτυρο συνοδεύει κρέατα, πουλερικά ή αλλαντικά. Η καλύτερή του εκδοχή είναι ελαφρά ψημένο στο σχαροτήγανο ή, ακόμη καλύτερα, στα κάρβουνα αλειμμένο με ελαιόλαδο για 2 λεπτά.
