Γυρίζεις σπίτι μετά από ένα κουραστικό 8ωρο στη δουλειά και θες να φας ό,τι βρεις μπροστά σου. Χώρισες και βάζεις κάτω την οικογενειακή συσκευασία του παγωτού, δίνοντάς της να καταλάβει! Τσακώθηκες με τη μαμά σου και άδειασες όλο το ψυγείο… Γιατί συμβαίνει, όμως, αυτό;
Την απάντηση έδωσαν Νορβηγοί επιστήμονες, σύμφωνα με τις έρευνες των οποίων, όλα ξεκινούν από την παιδική ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, οι έρευνες απέδειξαν πως εξαιτίας του τρόπου που οι γονείς μας μάς έμαθαν να αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές της ζωής, έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μας η εντύπωση πως το φαγητό μπορεί να λύσει τα προβλήματά μας και να απαλύνει τον πόνο μας. Τι εννοούμε: Θυμάσαι τότε που σε τραμπούκισαν τα παιδιά στο σχολείο και η μαμά σου σου πήρε παγωτό; Ή τότε που δεν σταματούσες να γκρινιάζεις στη μέση του σούπερ μάρκετ και ο μπαμπάς σου σε… “μπούκωσε” με μία σοκολάτα; Ναι αυτό εννοούμε!
Η μακροχρόνια αυτή έρευνα, η οποία έγινε πάνω σε 801 παιδιά ηλικίας 4 ετών, μελέτησε τις διατροφικές συνήθειες τους μέχρι τα δέκα τους χρόνια, κάθε φορά που έκλειναν τα 6, τα 8 και τα 10 τους χρόνια αντίστοιχα. Αν και το 65% των παιδιών έδειξε δείγματα συναισθηματικής κατανάλωσης φαγητού, τα παιδιά των οποίων οι γονείς τούς προσέφεραν ανθυγιεινά φαγητά, όπως γλυκές και αλμυρές λιχουδιές, για να τα κάνουν να ηρεμήσουν όταν ήταν 4 και 6 ετών ήταν πιο πιθανό να αναπτύξουν την συνήθεια να καταφεύγουν στο φαγητό σε έντονες συναισθηματικές στιγμές σε ηλικίες 8 και 10 ετών. Εδώ λοιπόν κολλάει για μια ακόμη φορά το «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»!
