Bραστά, τηγανιτά, ωμά στις σαλάτες, γεμιστά ή τριμμένα στις πίτες και στους κεφτέδες, τα κολοκύθια αποτελούν μια ήρεμη δύναμη και σταθερή αξία στην κουζίνα μας…
Λίγη ιστορία
Με καταγωγή από την Κεντρική και Νότια Αμερική, το κολοκύθι είναι ξαδερφάκι του αγγουριού και του πεπονιού. Στο Μεξικό έχουν βρεθεί σπόροι ηλικίας περίπου 7000 ετών ενώ αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της διατροφής των Ινδιάνων. Πέρασε στην Ευρώπη από τους Ισπανούς κατακτητές και ίσως και το Χριστόφορο Κολόμβο και αγαπήθηκε από όλους σχεδόν τους λαούς μέχρι να φτάσει στη Βόρεια Αμερική με τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα του 20ου αιώνα. Και εκεί κέρδισε μια θέση στο καθημερινό τραπέζι, τόσο που κάθε χρόνο τον Αύγουστο πραγματοποιείται τριήμερο φεστιβάλ κολοκυθιού στο Οχάιο των ΗΠΑ.
Διατροφική αξία
Τα κολοκυθάκια αποτελούν εξαιρετική πηγή χαλκού και μαγγανίου, ενώ είναι πλούσια σε μαγνήσιο, φώσφορο, κάλιο, βιταμίνες A, B12 και C και διαιτητικές ίνες. Είναι πολύ χαμηλά σε λιπαρά και έχει αποδειχθεί ότι η κατανάλωσή τους βοηθά στην πρόληψη του καρκίνου και των καρδιακών παθήσεων.
Χρήσιμα
Σίγουρα τα έχετε δοκιμάσει κάποιο καλοκαίρι τηγανιτά με κουρκούτι ή χωρίς, βραστά ως σαλάτα, σε μπριάμ ή γεμιστά με κιμά, ρύζι και αβγολέμονο. Στη Γαλλία τρώνε το ratatouille, ένα μπριάμ κατσαρόλας, ενώ στην Τουρκία τα προτιμούν τηγανιτά με συνοδεία γιαουρτιού. Στην Αίγυπτο τα μαγειρεύουν με σάλτσα ντομάτας, κρεμμύδι και σκόρδο και στην Ισπανία τα κάνουν φυσικά τορτίγια (ομελέτα). Τρώγεται κάλλιστα και ωμό, ειδικά σε σαλάτα με φακές και κάποιο ελαφρύ τυρί. Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, τότε δοκιμάστε τους κολοκυθανθούς τηγανιτούς με κουρκούτι μπίρας ή γεμιστούς με φέτα.
