Ίγγλις, το διαχρονικό στέκι της Θεσσαλονίκης

Στρατηγικά χτισμένο στη συμβολή δυο δρόμων, κοντά στον μαγικό Άγιο Νικόλαο των Ορφανών, την πλατεία Καλλιθέας και το youth hostel της Άνω Πόλης, το Ίγγλις, σαν ακρόπρωρο σε ταξιδεύει στο πιο γοητευτικό προφίλ της Θεσσαλονικιώτικης «Πλάκας».

Άγιο είχα και τύχη μεγάλη να βρω τραπέζι μια βραδιά, έστω μέσα, σε μια γωνίτσα. Το παλιό φανάρι του δρόμου περνά μέσα από τη τζαμαρία, ένα πορτοκαλί ημίφως κρατά σκοτεινό ολόγυρα το «Σήμερα», θαρρείς πως είσαι στην παρέα του Παπαδιαμάντη-ίσως και ο ίδιος ο συγγραφεύς, σε ένα κουτούκι της Δεξαμενής, κουτσοπίνοντας τον παλιό χρόνο με ένα κατρούτσο κοκκινέλι. Που μέσα από μια παράξενη ιστορία έδωσε το όνομά του στο Ίγγλις.

Η ιστορία του Ίγλλις ξεκινά το 1914, στην οδό Πλάτωνος κάτω από τα γραφεία της εφημερίδας Φως. Οι συντάκτες της αλλά και οι ταξιδιώτες στην πιάτσα των λεωφορείων της Χαλκιδικής ήταν η πρώτη μαγιά μιας μεγάλης επιτυχίας που μετακόμισε στη δεκαετία του ’60 στην Άνω Πόλη. Ψυχή της ο Θόδωρος Μαρμαράς, στη συνέχεια ο γιος Μανώλης. Οι ρεμπέτες της πόλης τραγούδησαν όλοι στα τραπέζια του, γλέντια και άπαιχτοι μεζέδες, το «Κοκκινέλι Ίγγλις» υπογράφει την ταμπέλα μιας ιστορικής ταβέρνας, από τις λίγες που επιβιώνουν πια στη Θεσσαλονίκη. Το Στρατηγείο του εγγλέζικου στρατού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε το όνομα Ίγλλις στη Νέα Αγχίαλο της Θεσσαλονίκης. Οι κάτοικοί της, πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν βίαια από την Ανατολική Ρωμυλία το 1919, έφεραν μαζί τους την τέχνη του καλού κρασιού. Κατεξοχήν οινοπαραγωγοί, τροφοδοτούσαν με κρασί τις περισσότερες ταβέρνες της Θεσσαλονίκης, και κάπως έτσι το κρασί τους ονομάστηκε Ίγγλις.

Στα χέρια του Λάζαρου Λαζαρίδη, το Ίγγλις κατάφερε το ακατόρθωτο και όμως τόσο αυτονόητο: να διατηρήσει όλη την παλιά του αίγλη, την ίδια πατίνα, την ίδια αισθητική, το ίδιο άρωμα, τις φτηνές τιμές και ένα ολοκαίνουριο φαγητό, που στην καρδιά του δεν είναι παρά μια υπερ-νόστιμη ωδή στην παλιά ταβέρνα που συνεχίζει απαράλλαχτη τα γλέντια και την κοσμοπλημμύρα της ανανεώνοντας τις γενιές και τις ηλικίες.

Ο φούρνος μικροκυμάτων απαγορεύεται, η φωτιά μαγειρεύει τα πιο ονειρεμένα τσιγαριαστά χόρτα που έχω δοκιμάσει ποτέ, μια έκρηξη από φρέσκα μυρωδικά και λίγο ροζ πιπέρι κάτω από μια γενναιόδωρη μερίδα από καλαθάκι της Λήμνου που μαλακώνει από τη ζεστασιά τους, η μοσχαρίσια σπαλομπριζόλα ολόσωστα ψημένη με σκορδοβούτυρο ένα έπος από καλής ποιότητας. Ονειρεμένο κοκκινιστό με φλομάρι al dente και μπόλικη γραβιέρα, γευστικότατη καυτή φάβα, μια ποικιλία από όλα τα σπάνια άγρια μανιτάρια δένει με το απάκι και το ξερό ανθότυρο, το χοιρινό κότσι λιώνει στη γάστρα μαζί με τα λαχανικά του, η χοιρινή εδώ έχει την «άλλη» νοστιμιά μιας σταβλίσιας και την παρέα μιας σπαστής, ολόκληρης πατάτας. Νέα κουζίνα πάνω σε παλιά χνάρια, που τιμά το τοπικό προϊόν και στην εμφάνισή της θα σου θυμίσει το πιο δημιουργικό, πρωτοκλασάτο εστιατόριο.